زهره سعیدی، فعال رسانه در یادداشتی نوشت: سفر به خوزستان برای من از همان لحظه ورود، رنگ یک تجربه شخصی به خود گرفت؛ تجربهای فراتر از برنامهریزیهای رسمی و بازدیدهای از پیشتعیینشده. خوزستان را نمیشود فقط دید و عبور کرد؛ این سرزمین خبرنگار را وادار میکند مکث کند، سؤال بپرسد و روایتش را از دل مواجهه مستقیم با تاریخ، طبیعت و زندگی امروز مردم بیرون بکشد. فمتور رسانهای، بهانهای شد برای نزدیکشدن به همین مواجهه؛ جایی که خبر، از دل تجربه شکل میگیرد نه صرفاً از روی بروشور و آمار.
سفر رسانهای به خوزستان برای من فقط یک مأموریت خبری نبود؛ مواجههای نزدیک با سرزمینی بود که تاریخ، طبیعت و انسان در آن بهطرز شگفتانگیزی درهمتنیدهاند. از زیگورات چغازنبیل تا تالاب شادگان، از مضیفهای خاموششده تا جانِ زندهی رود و نخل، خوزستان خودش را بیواسطه نشان میدهد؛ بینیاز از اغراق. این فمتور رسانهای فرصتی بود برای دیدن، شنیدن و لمس واقعیتی که معمولاً در خبرهای رسمی یا گزارشهای کوتاه گم میشود.
از مزیتهای مهم این سفر، تنوع جغرافیایی و موضوعی برنامهها بود. مواجهه همزمان با میراث جهانی، آیینهای بومی، دغدغههای مرمتی و مسائل معیشتی جوامع محلی، نگاه رسانهای را از سطح تبلیغاتی فراتر میبرد. همراهی کارشناسان میراث فرهنگی و فعالان محلی نیز کمک کرد روایتها دقیقتر و انسانیتر باشند؛ روایتی که صرفاً به «ثبت» و «عنوان» محدود نماند و به مسئله «حفاظت» و «آینده» هم پرداخت.
اما این فمتور، مانند بسیاری از برنامههای مشابه، خالی از ضعف نبود. فشردگی بیشازحد برنامهها، زمان کم برای تأمل، گفتوگو و تولید محتوای عمیق رسانهای، و گاهی غلبه نگاه مناسکی بر نگاه تحلیلی، باعث میشد برخی سوژهها فقط دیده شوند، نه فهمیده. همچنین فاصله میان آنچه بهعنوان ظرفیت معرفی میشود با واقعیت زیرساختهای گردشگری و حفاظتی، پرسشهایی جدی ایجاد میکند که لازم است در چنین سفرهایی صریحتر به آن پرداخته شود.
با توجه به برگزاری جشنواره چندرسانهای در پایان ماه در خوزستان، به نظر میرسد میتوان از تجربه این فمتور برای ارتقای کیفیت جشنواره بهره برد. تمرکز کمتر بر کمیت برنامهها و بیشتر بر کیفیت مواجهه رسانهها با سوژهها، ایجاد پنلهای گفتوگوی تخصصی میان خبرنگاران، هنرمندان و مدیران محلی، و همچنین اختصاص زمان واقعی برای تولید محتوا در محل، میتواند جشنواره را از یک رویداد نمایشی به یک جریان مؤثر رسانهای تبدیل کند.
خوزستان ظرفیت آن را دارد که میزبان جشنوارهای باشد که نهتنها «چند رسانهای» است، بلکه چندصدا، چندنگاه و مسئلهمحور است. اگر روایتها از دل تجربههای واقعی، چالشها و امیدهای این سرزمین بیرون بیاید، جشنواره میتواند پلی باشد میان میراث، رسانه و مردم؛ پلی که به ماندگاری فرهنگ و هویت این اقلیم کمک کند، نه فقط به ثبت یک رویداد در تقویم.
انتهای پیام/
نظر شما